پیام فیدیک               

مهندسان بیشترین سهم را در دستیابی به کیفیت زیست کنونی که از آن بهره‌مند هستیم، داشته‌اند. آب پاکیزه و سالم، سیستم ترابری کارآمد، مهار شدن مخاطرات سیل و طغیان‌ها، مدیریت مواد زائد، ساختمان‌های مقاوم در برابر زلزله، طرح‌های تولید و توزیع نیروی برق و نظایر آن‌ها، همه دستاوردهای مهندسان‌اند، اما اغلب در گمنامی واقعی به انجام رسیده‌اند. ما مهندسان- و تنها ما- دراین‌باره مقصریم، زیرا نخواسته‌ایم و یا غفلت کرده‌ایم که به ازای این فضائل، کسب اعتبار کنیم. این کوتاهی را چگونه باید جبران کرد؟

گام نخست:باید وظیفه خود را به‌خوبی انجام دهیم و آن را با هیجان به دنیا بازگو کنیم. بگذار مردم، دنیایی بدون مهندسی، «این عنصر خلاقیت» را مجسم کنند، دنیایی بدون پل‌ها، ساختمان‌های بلند، آب پاکیزه و نیروی برق، ارتباطات و ترابری سریع، بدین‌سان، کارهای سترگ ما در چشم‌اندازی شایسته قرار می‌گیرند.

در آن موقع، ما باید از افزودن پیشوند «مهندس» به اسم خود، همان‌طور که برخی از همکاران، در اروپا و آمریکای لاتین عمل می‌کنند، به‌وضوح نشان دهیم که «به حرفه خود مباهات می‌کنیم».

گام دوم:ما باید خواستار آن باشیم که خدمات ما بر مبنای عملکرد، ارج نهاده شوند و مثل یک کالا مورد خریدوفروش قرار نگیرند. اگر قدر و منزلت حرفه ما با سایر حرفه‌های علمی، همانند پزشکی هم سنگ نباشد، بهترین مغزهای تعلیم‌یافته، مهندسی مشاور را انتخاب نخواهند کرد.

تأمین آینده:بگذار از سایه گمنامی به درآییم و سرکردگی چالش‌ها برای رویارویی با دنیای قرن بیست و یکم را به عهده گیریم. ما باید بانگ توانمند دفاع از امر حفظ و کاربرد خردمندانه منابع موجود باشیم. بگذار از حرف زدن با خودمان درگذریم و با کسانی که می‌توانند پندار ما را تقویت کنند، ارتباط برقرار کنیم، صدای ما شنیده نخواهد شد مگر اینکه پا از میان جمعیت تماشاگر بیرون نهیم و به روی صحنه بیاییم.

حرفه ناپیدا، قدمی به بگذار و از تاریکی به درآی.

                                                                                                                    مهندس ویلیام د لوئیز، رئیس سابق فیدیک

برگردان به فارسی: مهدی قالیبافیان